Haar naam, verraadt enigszins haar roots. De tiener werd in 2007 geboren in Springfield, Amerika. Vanwege het werk van haar vader verhuisde de familie zes jaar geleden naar Nederland. En dus is Engels ook de voertaal in huize Yohannes.
"Maar we doen het interview wel in het Nederlands, hoor", reageert de middenvelder vastberaden. "Alleen als ik er even niet uitkom, mag ik wel naar het Engels schakelen toch?” Het blijkt achteraf valse bescheidenheid. Yohannes weet haar verhaal uitstekend in het Nederlands te doen.
In de zes jaar dat ze met haar familie in Nederland woont, is het megasnel gegaan op sportief gebied. Van voetballen bij de amateurs van WV-HEDW maakte ze reuzestappen via het Ajax Talententeam naar de Ajax Vrouwen.
In haar eerste profseizoen is Yohannes direct een vaste waarde. In tien Eredivisie-wedstrijden kwam ze acht keer in actie en startte ze er zeven in de basis. Haar eerste kennismaking met de 'buitenwacht' was begin september op het eigen veld van de Toekomst. In de Supercup-wedstrijd tegen FC Twente (2-5) startte de middenvelder in de basis, gehuld met kenmerkende witte haarband. Slechts zestien jaar en drie maanden oud.
Dit is jouw officiële debuut voor de Ajax Vrouwen. Hoe kijk je terug op dit duel?
"Dit was een speciaal moment voor mij, tegen FC Twente. Sinds ik bij Ajax voetbal, wilde ik dit bereiken. Het was niet speciaal voor mij alleen, maar ook voor mijn familie. Laten we het over de uitslag maar niet hebben."
Hoe is voor jou die stap gegaan van het Talententeam naar het eerste?
"Ajax had een goed plan op het goede moment. Er is veel gebeurd de afgelopen maanden op sportief gebied. Je hebt alleen niet zoveel tijd om te beseffen hoe snel het gaat. Misschien had ik wel zo’n momentje het voor het duel in de UEFA Women’s Champions League met Paris Saint-Germain."
Daar gaan we het vast straks nog over hebben, maar was dit moment tegen FC Twente al een 'besefmoment'? Zo van: de stap naar het profvoetbal is gemaakt?
"Toen ik het veld opliep en mijn familie en de fans zag op de tribune, had ik dat wel even, ja. Het is moeilijk uit te leggen wat je dan precies voelt. Het is wel het moment waar je sinds je voetbalt voor gewerkt hebt. Ik werd fijn opgevangen door het team. We hebben een goede mix tussen oudere en jongere speelsters. Dat ging heel relaxt."
Jullie vieren hier de plaatsing voor het hoofdtoernooi van de Champions League na winst op FC Zürich. Was dit ook een belangrijke mijlpaal voor je?
"Ja, het spelen in de Champions League was altijd een droom voor mij. Maar voor iedereen was het een doel om dat te bereiken. Je ziet op foto al hoe blij iedereen is. We waren al bijna geplaatst voor het hoofdtoernooi door de winst in Zwitserland (0-6, red.), maar we wilden graag aan het thuispubliek laten zien hoe dominant we konden spelen."
"Kijk, tegen Nederlandse ploegen heb je wel een gevoel voor de tegenstander, dan weet je wat je kan verwachten. Tegen Europese tegenstanders is dat anders en nieuw."
Hoe heb je dat nieuwe ervaren? De aandacht, het reizen met elkaar naar Europese steden?
"Het podium waarop we spelen is fantastisch. Het is de plek om jezelf als individu en team te kunnen laten zien. Er komt best veel op je af, zoals media-aandacht. Dat hoort erbij. Ik vind het wel leuk. Alleen het liefste sta ik gewoon op het veld."
Je loopt het veld op van de Johan Cruijff ArenA voor Ajax Vrouwen – Paris Saint Germain. Wat doet het met je om deze foto te zien?
"Ik kan niet omschrijven wat ik hier voel. Als je om je heen kijkt en je ziet dertienduizend man: het geluid was echt niet normaal. Helemaal toen we scoorden. Dat is het hardste geluid dat ik ooit heb gehoord."
Het was een topavond: jullie wonnen met 2-0. Hoe kijk je daarop terug?
"Het was echt een teamprestatie. We hebben alles gegeven met elkaar. Dan zie je dat we gewoon een topteam als Paris Saint-Germain kunnen verslaan. Ik hoorde de dag daarna dat ik de jongste speler ooit was in de basis in de Champions League. Ik weet niet meer wie het was, maar een teamgenootje stuurde het in onze groepsapp. Ik vond het wel tof om te lezen."
We zien hier jouw familie. Hoe belangrijk zijn die voor je?
"Ze zijn mijn alles. Ik houd echt van mijn familie. Zonder hen zou ik niet zijn waar ik nu ben. Ze hebben mij altijd geholpen. Of het nou naar de training brengen is, of wat dan ook. Ze leven veel met mij mee. Ze zijn er altijd voor me."
"Ik heb echt een voetbalfamilie. Als mijn vader en broertje vroeger voetbalden, wilde ik altijd meedoen. Mijn vader trainde ons veel toen ik nog bij de amateurs speelde in Amsterdam. Ze hebben alles voor mij en mijn broertje gedaan om ervoor te zorgen dat wij het beste kunnen presteren. Daar ben ik ze voor altijd dankbaar voor."
Jouw opa staat op deze foto. Als profvoetballer van Hamasien. Hij speelde ook nog in de Africa Cup voor Eritrea en scoorde vanaf de middenlijn.
"Ik heb mijn opa nooit gekend. Maar het is heel gaaf om deze foto te zien en de verhalen te horen over hem. De verhalen hoorde ik altijd van mijn ouders en andere familieleden. Dit is een foto van hem bij zijn club."
"Het is niet die Yohannes die op de foto staat. Het is van mijn moeders kant. Hij was ook aanvoerder van het team. Als je die foto’s ziet en je beseft dat je nu zelf ook profvoetballer bent geworden, dan is dat wel iets bijzonders."
Oke, tot slot: van vijf foto’s maken we zes. Deze vinden we toch te gaaf om niet te laten zien. Dit was na het ondertekenen van jouw eerste contract.
"Ik mocht er vijf kiezen, dus moest keuzes maken. Anders had ik deze ook gekozen. Maar dit was voor mij echt de eerste stap naar het profvoetbal. Heel speciaal."
