"Aahhh… De sloppenwijk waar ik ben opgegroeid”, start de Braziliaan het gesprek. “Ik word emotioneel als ik deze foto zie. Mijn ouders, broer en zus wonen er inmiddels niet meer, maar de rest van mijn familie wel. Ik had onlangs een videogesprek met alle andere familieleden. Zij stonden precies op de plek van deze foto. Daarom word ik nu emotioneel als ik deze foto zie. Ik weet hoe moeilijk het is om daar te wonen. Het maakt mij verdrietig dat mijn nichtjes en neefjes er nog zitten. Ik heb zelf een kind en zou niet willen dat hij groot zou worden op die plek.’’
Vuurgevechten tussen gangsters en politie
"De sloppenwijk was héél gevaarlijk toen ik er woonde. Precies tegenover ons huis zat er een punt waar men drugs dealde. Als klein jongetje zag ik vuurgevechten tussen de gangsters en politie. Mijn ouders zeiden iedere dag: ‘blijf weg van die plek'."
Antony’s ogen zoeken naar andere herkenbare punten op de foto. "Deze foto, deze plaats, zal altijd in mijn hart zitten. Hier ben ik opgegroeid en ondanks alle moeilijke ervaringen is het goed geweest voor mij. Door deze plek ben ik extra bescheiden.’’
‘Favellado, jij kan winnen!’
De Braziliaanse buitenspeler groeide op in een gezin van vijf. Papa Jose ging om 06:00 uur naar de zagerij en kwam om 21:00 uur thuis, moeder Cremilda werkte in een kledingwinkel. Antony was vooral op het voetbalveld te vinden, terwijl zijn oudere zus Emilly en grote broer Emerson op hem letten. "We zijn altijd mega close geweest, tot op de dag van vandaag. Mijn broer en zus betekenen alles voor mij. We zijn niet alleen familie, maar ook echt vrienden.’’
Toen Antony tien jaar was kreeg hij thuis het nieuws te horen dat zijn ouders hadden besloten om uit elkaar te gaan. "De moeilijkste periode uit mijn leven. Gelukkig gaan ze nog steeds goed met elkaar om. Zij hebben ons een fantastische opvoeding gegeven, met nederigheid als basisprincipe. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik hier nu sta. De man die ik vandaag ben, heb ik daaraan te danken.’’
Op achttienjarige leeftijd vond de vleugelaanvaller het tijd om iets terug te geven aan zijn gezin. Hij kocht een huis in een veiliger deel van São Paulo: Osasco. Het vertrek uit de favela was een belangrijk en moeilijk moment in hun leven. Zo lastig, dat hij en zijn broer vaak teruggingen naar ‘huis’. Terwijl ze uitkeken op de sloppenwijk praatten ze over het leven.
"Ik miste mijn familie, vrienden en buurman. Deze foto is gemaakt op het dak van mijn oom. Ik weet nog dat mijn broer en ik hier een gesprek hadden over dat we ‘aan het winnen’ waren. Het ging niet over status of geld, maar over het doorbreken van de cijfers. De cijfers lieten zien dat mensen uit de favela’s vaak het criminele pad opgaan. Ik wachtte op het juiste moment om deze plek te verlaten. Met die stap wilde ik laten zien dat een favelado ook het juiste pad kan bewandelen. Dat is de reden dat ik een spiegel wil zijn voor alle mensen daar. Kom je uit de favela? Dan kan jij winnen!”
Geleende kicksen van Denilson
Later zou hij nog een keer teruggaan om voedselpakketten uit te delen aan families in hongersnood. "Je had de glimlach op hun gezicht moeten zien. Ik maak niet alleen mijn eigen dromen waar, maar ook die van de mensen uit de buurt. Wie weet komt er een dag waarop ik ze allemaal kan helpen. Dat zou fantastisch zijn. Ik wil afrekenen met het stereotype dat alle profvoetballers arrogant zijn. Ik wil altijd bescheiden blijven.’’
Profvoetballer zonder voetbalschoenen
Zijn vochtige ogen ruilt hij in voor een glimlach op zijn gezicht wanneer de Braziliaan een foto van zichzelf in het stadion van São Paulo ziet. Een kleine jongen, gehuld in het shirt van zijn favoriete club. "Ik was van jongs af aan een groot fan. Mijn tante haalde me altijd op om naar de wedstrijd te gaan. Mijn grote droom was om ooit voor die club te spelen. Mijn broer heeft me leren voetballen. We probeerden altijd de trucjes van mijn voorbeeld Ronaldinho na te doen. Mijn broer was héél technisch en hielp mij.’’
Na met de bal talloze uren op straat te hebben doorgebracht, begon Antony op zesjarige leeftijd met zaalvoetballen. Twee jaar later sloot hij zich aan bij de zaalvoetbalclub Barueri. "Ik kon mijn behendigheid in de zaal goed gebruiken. Op mijn twaalfde kwam er na een wedstrijd een scout naar me toe. Hij was enthousiast en bracht mij in contact met de club van mijn dromen: São Paulo.’’
Na jaren in de jeugdopleiding te hebben gespeeld werd Antony in september 2018 aan de selectie van het eerste toegevoegd. "Veel mensen weten niet dat ik nog in de favela woonde toen ik op mijn zeventiende bij de selectie kwam. Ik had geen voetbalschoenen en speelde vier maanden met geleende kicksen van Denilson. Mijn moeder nam vervolgens stiekem voetbalschoenen mee uit de winkel, om deze later te betalen. We hadden er geen geld voor.’’
Die geldzorgen zijn voorbij. Antony weet nog goed dat hij voor het eerst ging shoppen met één van zijn beste vrienden, Calvin. "Dat was iets wat we bijna nooit konden doen. We hebben toen kleren voor kerst en oud & nieuw gekocht. Het maakt me dankbaar dat ik hem dan iets kan geven. Ik heb nog steeds veel contact met Calvin. Wanneer we videobellen laat hij Inferninho zien en ik Amsterdam. Dan is hij ook écht trots op mij.’’
Met een foto aan de muur
Antony stapte in juli 2020 in het vliegtuig van São Paulo naar Amsterdam. In de tussentijd was David Neres, die drie jaar eerder dezelfde route aflegde, bezig met een muzieknummer voor zijn boezemvriend. "David is als een broer voor mij en helpt me enorm. Voordat ik tekende hadden we al veel contact: hij was super enthousiast over de club en vertelde hoe leuk het team was."
"Het lied ‘Bem-Vindo Antony’ was ook geweldig, dat had ik echt niet verwacht. Ik ben enorm dankbaar dat ik met open armen ben ontvangen. Natuurlijk heb ik wel een beetje heimwee. Ik woon in Amstelveen, maar ik moet mijn vriendin en kind missen, zij wonen nog in Brazilië. Er moeten nog wat zaken geregeld worden, daarna kunnen ze hier hopelijk zo spoedig mogelijk naartoe komen.’’
Cruijff & Suarez
Zijn blik gaat van Neres naar hemzelf: "Het shirt staat me ook goed, hè? Ik voel me echt trots met het Ajax-logo op mijn borst. Deze club is één woord: fantastisch. Als ik door de Johan Cruijff ArenA loop, dan zie ik grote spelers zoals Johan Cruijff en Luis Suarez aan de muur hangen. Het is mijn doel om daar uiteindelijk ook te hangen. En dat mensen mij naast een goede voetballer ook zullen herinneren als een goed persoon. Ik wil als voorbeeld dienen voor jongens en meisjes met dezelfde droom.’’
