Vink is zelf dertien jaar als hij wordt toegelaten tot de jeugdopleiding van Ajax. De in Suriname geboren verdediger komt, nadat hij eerst lid is geweest van amateurverenigingen TOS-actief en ADE, in een lichting terecht met spelers als Richard Witschge, Dennis Bergkamp, de broertjes Ronald en Frank de Boer, Michel Kreek en Bryan Roy. De talentvolle voetballers zouden later tot de Patatgeneratie worden omgedoopt door trainer Leo Beenhakker, maar daar gaat eerst nog een hele jeugdperiode aan vooraf.
In Team van Toen blikken we met Marciano Vink terug op zijn tijd in de jeugd van Ajax. In de A1 in 1986/1987 speelt Vink onder meer ook samen met jongens als Danny Muller, Nordin van Schuppen en Jean-Paul de Jong.
Dat Vink talentvol is blijkt al snel. Johan Cruijff is eind jaren tachtig hoofd jeugdopleiding in Amsterdam en ziet het wel zitten in de jonge Weespenaar. Al op zijn vijftiende wordt de verdediger bij de A1 en het tweede betrokken.
"In die periode speelde ik in ontzettend veel verschillende teams", blikt de nu vijftigjarige oud-voetballer terug. "Daardoor had ik niet zoveel binding met één team, maar wel met verschillende spelers. Ik ben niet opgegroeid met één elftal, maar met vier of vijf elftallen. Daardoor speelde ik ook ongeveer vier keer in de week een wedstrijd."
Individu
Vink geloofde op dat moment wel in die topsportbenadering. En eigenlijk nog steeds. "Er werd niet gekeken naar het team, maar naar het individu. Als een speler toe is aan een stap hoger of lager, dan moet dat gewoon mogelijk zijn. Dan moet je niet kijken naar wat het beste is voor het collectief. Ik ben blij dat Ajax is afgestapt van het idee dat het teambelang in de jeugd het belangrijkste is."
Als vijftienjarige voetballer maakte Vink het zelf mee dat hij door Cruijff naar het tweede elftal werd gehaald voor een wedstrijd tegen AZ. Ajax verloor dat duel in de Alkmaarderhout en eigenlijk kwam die stap ook net nog te vroeg voor de verdediger. "In die tijd zaten er ook spelers in het tweede die terugkwamen van een blessure. Zo stond ik daar met Jan Mølby op het veld. Achteraf gezien was die wedstrijd op die leeftijd nog te zwaar voor mij. Maar het was wel leerzaam. Ik wist gelijk waar mijn plafond op dat moment lag."
Het was toen in Amsterdam al wel duidelijk dat er een goede nieuwe lichting aan zou komen. Hordes mensen kwamen op de talentvolle jongens af die op dat moment tussen de B1 en het tweede elftal laveerden. "Het stond op Voorland (het toenmalige trainingscomplex van Ajax, red.) twee rijen dik. Ook spelers van het eerste elftal, zoals Marco van Basten, die ’s avonds moesten voetballen, kwamen in de middag bij ons kijken. Het was een genot om ook als verdediger deel te nemen aan het aanvallende spel. Het was galleryplay. We raakten de bal buitenkant voet. Het was één, twee keer tikken. We maakten elkaar absoluut beter."
"Wij werden in die jaren ook vaak kampioen van Nederland", vervolgt Vink. "Je startte in de regio tegen ploegen zoals DWS en Swift. Pas later kwam je profclubs tegen als je rondes verder kwam. Tot slot speelde je dan één finalewedstrijd om het landskampioenschap. Dat was in die tijd vaak tegen PSV. We speelden toen ook weleens een ‘voorwedstrijd’, onder andere tegen de leeftijdgenoten van Feyenoord. Dat gebeurde dan in het Olympisch Stadion voor een Klassieker. Voor ons was dat prachtig, omdat we dan voor 15.000 tot 20.000 man speelden. Je werd klaargestoomd voor het eerste elftal."
Social media
Vink genoot van die tijd. "Maar dat besef komt later pas. Het gaat zo snel voorbij, dat je op dat moment niet doorhebt hoe mooi het is. Het was ook nog een tijd zonder social media. Niet elk doelpunt werd breed uitgemeten op verschillende kanalen."
Daarmee is gelijk de parallel gelegd met het heden. Marciano’s zoon, Skye Vink, voetbalt momenteel in Ajax O17 en groeit daarmee in een totaal andere tijd op bij dezelfde club. "Tegenwoordig hebben zelfs spelers die in een O13 zitten van een betaald voetbalorganisatie een sponsorcontract. Bij ons was je zielsgelukkig als je in de A1 mee mocht doen, want dan mocht je langs het hok van de verzorger voor een paar gloednieuwe schoenen. Als je dan weer in een ander team meedeed waren die schoenen een soort statussymbool."
Groot talent
En zoals eerder gememoreerd, kwam het in die tijd regelmatig voor dat je van elftal switchte. Toch lukt het Vink om wat oud-teamgenoten voor de geest te halen. Onder wie Nordin van Schuppen. "Ik begrijp niet waarom het hem niet gelukt is om Ajax 1 te halen, terwijl hij waarschijnlijk de beste van onze lichting was. Soms kan het aan allerlei zaken liggen waar een speler niks aan kan doen. Hij was qua techniek zijn tijd ver vooruit. Hij deed een akka in de lucht. Hij was fenomenaal. Hij had snelheid en techniek."
De namen volgen elkaar nu snel op. "Jean-Paul de Jong kwam er ook bij in de Ajax-jeugd. Hij kwam van Feyenoord. Dat was toen helemaal niet zo’n issue. Verder had je nog Danny Muller. Hij was samen met Richard Witschge en Marcel Priessen de verpersoonlijking van het Amsterdamse in de selectie. Zij hadden een bepaalde humor en bluf. Zo weet ik nog dat Danny de auto van zijn vader pakte toen hij zestien was en de ruitensproeiers naar buiten draaide. Dan ging hij langs terrassen rijden om mensen nat te spuiten. Ik woonde in Weesp en was wat meer verlegen."
Debuut van teamgenoot
Vink zou met zijn voetballende kwaliteiten meer opvallen. Net als De Boertjes, Kreek en Witschge zou hij het eerste elftal halen. Maar Roy was de eerste van het groepje. Vink zag het live gebeuren in het stadion. "Ik stond in vak H. Ik vond het fantastisch dat 'één van ons' debuteerde in Ajax 1. Hij maakte ook nog een goal, wat eigenlijk een voorzet was. Al blijft hij dat tot de dag van vandaag ontkennen", glimlacht Vink.
De verdediger zou zelf meer dan honderd wedstrijden in Ajax 1 spelen. Vink won in 1992 met Ajax ook de UEFA Cup. Via Genoa belandde hij midden jaren negentig bij PSV. Daar raakte hij zwaar geblesseerd aan zijn knie. Na het nog te hebben geprobeerd bij ADO Den Haag en Ajax Cape Town stopte Vink in 2002 officieel met voetbal.
"Toen ik 28 was beëindigde ik mijn carrière. Ik heb het nog kunnen rekken tot mijn dertigste in Den Haag en Zuid-Afrika. Dat horen je beste jaren te zijn. Eigenlijk moet je tot je 35e wel kunnen blijven voetballen. Dat ik eerder moest stoppen heeft mij best wat pijn en verdriet gedaan."
Analist
Vink nam expres een flink aantal jaren afscheid van het voetbal, om de pijn van zijn te vroeg geëindigde carrière te verdringen. Tot hij ruim een jaar geleden zijn rentree maakte in het voetbal als analist bij ESPN.
"Nu kan ik weer elke dag genieten van het leven in dit wereldje. Al is het op een ander vlak. Het praten over voetbal vind ik fantastisch. Onlangs zei iemand tegen mij: 'ik heb niet zoveel verstand van voetbal, maar als jij het uitlegt begrijp ik wel waar de spelsituaties over gaan.' Dat vind ik het mooiste compliment dat je in dit vak kan krijgen."
