De kleine Jay is een mix van zijn beide ouders. Zijn moeder - Jordanees, makkelijke prater – zie je terug in zijn open karakter en grote mond. Zijn vader is juist rustig en introvert. Kort achter de clan van Gorter volgt zijn teamgenoot Richonell Margaret. Jay noemt hem Richo: het is zijn neef. Ook hun gezamenlijke oom Marcelino is erbij en ook die mist maar zelden een wedstrijd van de D2 van trainer Dave Vos.
Zijn teamgenoten maken zich om hun keeper geen zorgen. Jay is altijd rustig en geconcentreerd, met een strakke, bijna boze blik. Wat ze niet weten is dat hij eigenlijk nogal nerveus is. Sterker nog: soms stikt hij van de zenuwen.
Twee gezichten
"Niemand zag het aan mij, maar ik was vroeger héél erg zenuwachtig", vertelt Gorter tien jaar later op diezelfde Toekomst. "Onzeker over mijn tekortkomingen. Ajax was voor mij zo’n grote droom dat ik de druk enorm voelde."
"Ik moest het van mezelf áltijd laten zien en daardoor ging ik piekeren en malen. Op anderen kwam ik juist stoïcijns over. Nooit toonde ik die zenuwen. Als iemand me aansprak, stotterde ik geen seconde en had ik mijn woordje klaar. Maar daarachter was het heel anders."
"Omdat ik onpeilbaar was, was ik een moeilijk mannetje. Ik was nooit iemand die dingen uithaalde of ruzie zocht. Maar ik was wel een jongetje met twee gezichten. Met een heel klein hartje, maar een hele boze uitstraling. Dat verander je op jonge leeftijd niet zomaar."
"Mensen denken vaak ‘keepers zijn gek’ en daardoor ontstond later het beeld dat ik van alles uithaalde in die tijd. Ik was ook zeker wel een lastige jongen voor trainers, maar dat kwam door die twee persoonlijkheden die in mij zaten. Het had meer te maken met hoe ik toen omging met stressvolle situaties. Het kon bij mij heel snel omslaan in hoe ik me voelde. Dat is voor andere mensen heel moeilijk om mee om te gaan."
De branie van Redan
Op het veld was van al dat gemaal en getob niets te zien. Gorter was een van de grootste talenten van de D2. In de kleedkamer draaide hij ook op sociaal vlak soepel mee. Hij zat in een gezellig team, met veel onderlinge vriendschappen.
Juan Castillo en Daishawn Redan waren de spelers met de grootste invloed op de groep. Zeker tegen Redan keek de jonge Jay op. Het zelfvertrouwen van de huidige spits van PEC Zwolle was enorm; waar Jay er soms voor vreesde dat er wel eens wat mis zou kunnen gaan in een wedstrijd, ging Redan ervan uit dat ieder schot dat hij loste in de kruising zou vliegen.
"Daishawn was zó goed. Hij was echt een mannetje, maar wel met een hart van goud. Hij eiste alles op, maar dat was ook logisch. Hij was op die jonge leeftijd al heel erg zeker van zijn kwaliteiten. Als je zo gelooft in dat dingen lukken, dan lukken ze dus ook. Hij was in die D2 nog een jaartje jonger dan ik, maar hij wist al zeker dat hij het zou redden in het voetbal."
Een groot deel van de D2 van trainer Vos heeft het betaalde voetbal gehaald. Sven Botman speelt bij Lille, Mitchel Bakker bij Leverkusen en meerdere oud-teammaatjes van Gorter voetballen nu bij FC Volendam. Toch is niet iedereen nog helemaal op de radar. Van één speler verbaast Gorter dat vooral.
"Deonell Jamie was onze rechtsbuiten. Hij was toen al heel groot en had echt alles. Een geweldige actie en een keihard schot. Hij was zó goed, maar wat ongeluk en pech met blessures zaten hem tegen. Als ik nu naar hem kijk denk ik: ‘jongen, als het jou iets meer had meegezeten, was je nu echt héél erg goed geweest en een hele grote geworden'.”
"Dan zie je ook hoe belangrijk het is om geluk te hebben. Nog maar twee jaar geleden werd ik bij Go Ahead Eagles uit de selectie gezet. Als er toen met Kees van Wonderen geen nieuwe trainer was gekomen, die in mij niet alleen een lastig randje zag maar ook talent, was ik nu nooit bij Ajax geweest. Je kan soms mensen zelf ook niet overtuigen. Soms moet iemand iets in je zien."
Een decennium later
De zenuwen van tien jaar terug verdwenen met de jaren. Van (wedstrijd)spanning heeft Gorter nauwelijks last meer. "Je moet op een gegeven moment in jezelf gaan geloven als je iets wil bereiken. Toen ik ouder werd en meer verantwoordelijkheden kreeg, viel er veel van die stress weg. Toen ik op mijn 17e naar Go Ahead Eagles vertrok, ging ik op mezelf wonen. Dat veranderde veel."
"Pas in de pubertijd kun je echt gaan werken aan mentale zaken. Als ik vroeger kritiek kreeg, kaatste ik dat meteen terug. Ik heb met de tijd geleerd om met kritiek om te gaan en er niet direct op in te gaan, maar het eerst te laten bezinken."
Gorter herkent iedereen op de teamfoto van dat seizoen 2011/2012. Hij weet van bijna al zijn oude ploeggenoten precies hoe het met ze gaat. Het meest close is Gorter natuurlijk nog steeds met zijn neef Richo Margaret.
Samen met hem is hij de afgelopen tijd door een loodzware periode gegaan. De coronacrisis had zeer verdrietige gevolgen voor de twee neven. Hun oom Marcelino, die er op de Toekomst áltijd bij was, overleefde het virus niet.
"Het is een bizarre periode geweest voor onze familie. Precies een jaar geleden, toen ik met Go Ahead in de winterstop zat, raakte ik zelf besmet. Ik ben toen drie weken echt héél erg ziek geweest. Gelukkig bleef het daar voor mij bij. Maar we hebben twee familieleden verloren, onder wie dus onze oom. Mijn succes bij Go Ahead Eagles en mijn stap naar Ajax was ook voor hem."
"Het is allemaal ongelofelijk hectisch geweest. Ik wil alle mooie dingen die ik bereik aan hen opdragen. Ik ben er mentaal sterker van geworden, want dit deed heel veel met me. Je ziet mensen wegvallen, maar moet zelf sterk zijn. Richo en ik zijn ook nog closer geworden en willen onze oom trots maken. Hij was hier iedere wedstrijd, tien jaar geleden. De droom die hij had voor me, is nu waar geworden."
Top van de berg
Het doet Gorter beseffen hoe snel de tijd voorbij is gevlogen. Jamie voetbalt op Cyprus, Margaret bij TOP Oss en hun trainer van toen zit sinds kort bij Rangers FC. In het decennium dat achter hem ligt, ging Gorter zelf van Ajax, naar AFC, naar AZ en de Eagles en weer terug naar Ajax.
"Het is bizar hoe snel die tien jaar voorbij is gegaan. Ik heb als voetballer aan de top van de berg gezeten, ben eraf gevallen en er weer opgeklommen. Maar dat ik hier nu zit als speler van Ajax maakt me ontzettend trots."
