“Mijn broers voetbalden bij SV Almere en wij speelden altijd samen buiten. Dat vond ik zo leuk dat ik ook op voetbal wilde. Zo is het begonnen”, vertelt Van Lunteren, die zich vol overgave op het voetbal stortte. Dat stuitte in haar omgeving nog wel eens op onbegrip. "Ik was geen meisje-meisje, speelde niet met poppen. Ik had ook veel jongens als vrienden. En niet iedereen begreep heel goed ik waarom zoveel trainde.”
Motivatie
Van Lunteren ging op jonge leeftijd al graag tot het uiterste. Een karaktereigenschap die niet is veranderd. “Ik wilde altijd winnen. Als het niet liep, raakte ik boos en geïrriteerd. Dat heb ik nog steeds wel."
“Dat was best lastig, want ik gaf er zelf niet aan toe en bleef maar doorgaan.”
Voor de inmiddels 27-jarige Van Lunteren ging het niet altijd van een leien dakje. Zo’n 10 jaar geleden werd ze teruggeworpen in haar ontwikkeling door fysiek ongemak.
Ziekte van Crohn
"Ik kreeg steeds meer kramp in mijn kuit zo rond de 70e minuut van wedstrijden. Op een gegeven moment hadden we met Oranje O19 een toernooi in het buitenland en ik had enorm veel last van mijn buik. We wisten maar niet wat het was. Bij terugkomst in Nederland heb ik een darmonderzoek gehad en bleek dat ik de ziekte van Crohn had. Dat was best lastig, want ik gaf er zelf niet aan toe en bleef maar doorgaan.”
Van Lunteren kwam er bovenop en heeft inmiddels een rijke palmares opgebouwd. “Ik heb op EK’s en WK gespeeld, ben met Ajax kampioen geworden en de beker gewonnen. Ik heb veel van mijn doelen gehaald, maar dat betekent niet dat ik klaar ben. Ik wil er nog steeds alles uithalen.”