Voor het gesprek met De Haan was er geen andere locatie denkbaar: de kantine van sportcomplex de Toekomst. Hier loopt De Haan al sinds 1998 rond als jeugdtrainer, daarvoor speelde hij acht jaar in de jeugdopleiding. "Ik begon als trainer en was al bekend met de manier van werken hier, dat was een voordeel", begint hij.
Ouders
"Normen en waarden. Tijd is tijd en afspraak is afspraak. Dat geef ik de kinderen tot op de dag van vandaag mee", gaat De Haan verder. "Discipline vind ik heel belangrijk en dat heb ik vanuit huis meegekregen." De Haan groeide op met een moeder in het onderwijs en een vader als profvoetballer die ook trainer was bij Ajax. "Het menselijke en de omgang met kinderen of personen; dat heb ik het meest geleerd van ze. Het is niet alleen de speler die op het veld staat, maar ook de thuissituatie en de persoonlijke achtergrond en gevoelens zijn cruciaal."
Voetballen vond De Haan als kind het leukste wat er is. Toch gaven zijn ouders hem goede raad. "Ik moest iets achter de hand houden voor het geval ik geen profvoetballer werd. Ik wilde een vak leren en zo ben ik trainer geworden. Het is nooit een verkeerde keuze gebleken." De Haan kijkt rond en zegt op een rustige toon. "Weet je wat het is, ik zie het niet als werk. Tot op de dag van vandaag werk ik met heel veel plezier bij Ajax en heb ik me enorm ontwikkeld als mens."
Gedurende die 25 jaar werkte De Haan onder verschillende hoofd jeugdopleidingen. Zonder iemand te kort te doen, benadrukt hij, licht hij er een paar uit. "Bij John van den Brom vond ik het menselijke heel prettig en Hans Westerhof en Jan Olde Riekerink waren heel sterk in het geven van trainingsvormen en de technische aspecten die daarbij kwamen kijken. Danny Blind was heel betrokken en wist van iedere speler alles, hij stond vaak bij jeugdtrainingen te kijken. De manier van denken en manier van voetballen is altijd hetzelfde gebleven binnen Ajax. Maar van ieder persoon heb ik dingen opgepikt en meegenomen in 'mijn rugzak'. Dat heeft mij ook gevormd."
Jonkies
De Haan had dertien jaar de F1 (nu O9, red.) onder zijn hoede om vervolgens te rouleren tussen de O11 en O12. Nu zit hij alweer ruim vijf jaar vast bij de O11. "Mijn hart ligt bij de jongste jeugd. Ze zijn zo puur en ze komen onbevangen het veld op, dat geeft mij energie."
"Wim Jonk zei altijd: ambitie kan zijn dat je hogerop wil, maar ambitie kan ook zijn dat je jezelf wil specialiseren in een leeftijdscategorie. Mijn ambitie is om mezelf te blijven ontwikkelen in de onderbouw. Veel in de spiegel kijken, wat kan beter en waar haal ik voldoening uit? Dat vind ik heel belangrijk", gaat De Haan verder over zijn liefde voor de onderbouw.
Leiderschap en teamgevoel. De Haan is uitgesproken over wat hij het belangrijkste vindt bij zijn team. Hij zet zijn woorden kracht bij door een ketting als voorbeeld te nemen. "Een ploeg bestaat uit schakels. Als een schakel niet goed zit, valt de ketting uit elkaar. Wat ik mooi vind is dat mijn spelers altijd het veld opgaan met het gevoel de allerbeste te zijn. Niet arrogant, maar met bravoure. Domineren, passeren en technische handelingen op hoog niveau. Centraal staat het individu ontwikkelen, maar als je elk individu beter maakt, wordt het team ook sterker. Elk kind is anders en iedereen persoonlijk benaderen is iets waar nog altijd veel uitdaging ligt. Ik werk bewust met assistent-trainers en stagiaires om die verdiepingsslag te maken."
2023
Nu, 25 jaar later, is de tijd veranderd, vindt De Haan. "Het stukje discipline is anders, maar dat is de maatschappij. De basis thuis moet goed zijn en wij kunnen dat alleen maar ondersteunen. Dat geef ik ouders ook mee. Ik zie mezelf als trainer én opvoeder. We gaan kinderen niet veranderen, maar we willen ze wel veel meegeven."
De hedendaagse technologische ontwikkelingen en mogelijkheden worden door De Haan en zijn collega's omarmd, maar ook zeker volop ingezet. "Deze generatie is heel erg van het visuele. Kinderen oefenen thuis veel. Ze filmen passeerbewegingen en sturen het in onze groepsapp. Het is niet verplicht, zodat er geen druk op staat, maar zo inspireren ze elkaar en kan ik feedback geven. Maar we zijn ook al veel bezig met het coderen van wedstrijdbeelden en die bespreek ik met de kinderen. We laten beelden van zichzelf en topspelers zien en koppelen dat aan elkaar. Zo nemen ze het meeste op. Die technische ontwikkeling vind ik heel goed."
Iets anders dat enorm leeft binnen de spelersgroep van Ajax O11 is het hooghouden voor een thuiswedstrijd van Ajax 1 in de Johan Cruijff ArenA. De strijd om de Richard Witschge Bokaal. "We loten aan het begin van het seizoen altijd wie met welke wedstrijd mag. Het leeft enorm, want de een krijgt een topwedstrijd en de ander een 'kleinere' tegenstander. We hebben een mat en een kleinere bal toegevoegd zodat het moeilijker is geworden", vertelt hij.
Talenten
Ryan Gravenberch, Abdelhak Nouri, Steven Bergwijn, Kenneth Taylor en Brian Brobbey. Een greep uit de vele jonge talenten die De Haan onder zijn hoede had én uiteindelijk debuteerden in Ajax 1. "Het maakt me trots, absoluut. Ze zijn door mij geen profvoetballer geworden en ik ben maar een klein steentje in het geheel. Maar ik heb mijn bijdrage geleverd."
Met de families van Nouri, Gravenberch en Bergwijn is het contact nog altijd hecht. "Ze zijn ook heel belangstellend naar mij. Ik krijg nog altijd berichtjes van ze en dat waardeer ik enorm." Na de vraag wat hij het mooiste vindt uit zijn 25 jaar jeugdtrainer valt er een kleine stilte. De Haan begint over een moment waar hij nog altijd kippenvel van krijgt. "Een dag nadat Nouri als invaller meedeed onder Peter Bosz bij Roda JC kwam ik hem tegen in de gangen van de Toekomst. Hij kwam naar me toe en gaf me zijn wedstrijdshirt. Hij zei: het eerste jaar is me het meest bijgebleven en dat was bij u. Dat gebaar kwam puur uit zijn hart, zo ongelofelijk mooi."
Onlangs werd De Haan door zijn collega's op de Toekomst in het zonnetje gezet. Er lagen foto's en een prachtig shirt voor hem klaar. Daarnaast kreeg hij een emotionele video waarin iedereen hem feliciteerde. "Daar komt iedereen voorbij: spelers, trainers, collega's, vrienden en familieleden. Kippenvel. Alle berichten van spelers die ik nog altijd krijg zijn mij heel dierbaar. Ik hoef helemaal niet in de schijnwerpers te staan, maar juist de kleine dingen waardeer ik enorm", sluit De Haan met een glimlach af.
