Dat haar familie er zondag tijdens het uitduel met ADO Den Haag door de coronabeperkingen niet bij kon zijn, zat Lewerissa behoorlijk dwars. De band met haar naasten is hecht en haar ouders en broers volgden haar voetbalcarrière op de voet.
Dat de aanvalster in 2018 bij Ajax terecht kwam, was een gedeelde droom die uitkwam. "Van kleins af aan was ik fan van de club. Met mijn vader en mijn broers ging ik geregeld naar wedstrijden in het stadion. Om dat shirt dan te mogen dragen, was een droom die werkelijkheid werd."
Pijn
Maar nog geen twee maanden na haar overgang van PSV naar Ajax, gebeurde er iets verschrikkelijks. "Mijn schoonzus overleed, zeer plotseling. Ze kreeg een astma-aanval. We hebben drie dagen aan haar bed gestaan, maar ze redde het niet. Mijn broertje was toen 23 en ze hadden samen net een kleintje, die nog geen twee jaar oud was. Het was een verschrikkelijke periode voor mijn familie, vol verdriet."
De impact van die tragische gebeurtenis was logischerwijs groot. Lewerissa had zich nog maar nauwelijks aan kunnen passen bij haar nieuwe club en moest ondertussen dealen met een enorm verdriet. "Het ging aanvankelijk nog wel redelijk, maar rond oktober werd het pas echt heel moeilijk."
"Als ik bij mijn familie in Maastricht was geweest, was het enorm lastig om weer weg te gaan. Mijn kleine nichtje werd heel afhankelijk van mij en was bang dat ik niet meer terugkwam. In de auto terug naar Amsterdam denk je daar aan. Dat vreet aan je. Op een gegeven moment brak het bij mij."
"Op de club barstte ik elke keer als ik er over praatte in tranen uit. Ik had zoveel verdriet in me en uitte dat niet goed. De clubdokter en de fysio hebben mij toen geadviseerd om een psycholoog te zoeken, om bij iemand die er buiten stond mijn verhaal te doen. Ik heb dat uiteindelijk gedaan en dat heeft me ook echt geholpen. Ik was uit mezelf niet zomaar naar een psycholoog gegaan, maar ben er heel blij mee dat me dat door Ajax is geadviseerd.”
Droomdoelpunten
Die ongelofelijk zware periode kwam – hoewel de pijn natuurlijk bleef – tot een einde in Praag, in Tsjechië. Ajax speelde er een cruciale wedstrijd in de zestiende finales van de Champions League. De Amsterdammers leken de 2-0-voorsprong uit de heenwedstrijd uit handen te geven. Bij een 1-0-achterstand keerde Lewerissa het tij. Met twee doelpunten in drie minuten schoot ze Ajax naar de achtste finale, waartoe de club nog nooit had gereikt.
"Dat was precies op de tweede verjaardag van mijn nichtje. Ik scoorde die twee goals voor hun. Dat was zo bijzonder. Mijn familie was ongelofelijk trots op mij toen en dat was ook mijn drijfveer. Die goals waren de doelpunten van mijn leven en het kantelpunt. Daarna lukte het me beter om me weer op het voetballen te focussen."
Vanuit Maastricht keek de rest van de familie Lewerissa mee. "Ook zij hebben hun draai weer gevonden. Het verdriet blijft altijd, maar het gaat nu allemaal weer prima thuis."
Dat eerste seizoen eindigde met een tweede sportief hoogtepunt. In de bekerfinale tegen PEC Zwolle scoorde Lewerissa in de laatste seconde van de officiële speeltijd de winnende treffer. Toch werd de stijgende lijn door een aantal factoren niet helemaal doorgezet. "Dat eerste seizoen pakten we een prijs en haalden we weer de Champions League. Maar het tweede jaar voelde door corona echt als een verloren seizoen."
"Ook dit voetbaljaar was door mijn blessures niet altijd even gemakkelijk. Het besef dat ik geen prijs meer kon pakken, is iets wat ik moeilijk vond. Ik heb eigenlijk het hele jaar met een ogenschijnlijk onschuldige blessure gesukkeld. Daar baal ik wel heel erg van."
Afscheid
Hoewel de coronacrisis en blessureleed dus een ideaal einde van haar spelersloopbaan in de weg zaten, was haar laatste wedstrijd in Ajax 1 een ontzettend mooie. Een achterstand tegen ADO werd door treffers van (onder andere) Lewerissa weggewerkt. "Ik wilde het goed afsluiten. Toen we op achterstand kwamen dacht ik wel: ‘Zo ga ik toch niet eindigen hier?’ Ik ben heel blij dat we het konden omdraaien en dat ik in stijl kon afsluiten."
"Het spookte bij mijn publiekswissel wel door mijn hoofd dat dit echt mijn laatste momenten waren. Voetbal is mijn hele leven geweest, waarvoor ik alles gedaan heb. Dat dat dan klaar is, is een heel vreemd idee. Maar ik heb er vrede mee: voor mijn gevoel was het goed zo."
"Ik ben niet iemand die kan afbouwen en accepteren dat je dan vaak op de bank zit. Ik heb altijd gespeeld, dus vond ik het ook mooi om zo af te sluiten en zelf de keuze kon maken te stoppen. Ik heb een hele mooie carrière gehad en bij Ajax bovendien een prijs gepakt.”
En zo komt er een einde aan drie hele aparte jaren in Amsterdam, die werden getekend door grote ups en enorme downs. Nu het voetbal achter haar ligt, kan Lewerissa tijd maken voor hetgeen dat ze het meest belangrijk vindt. "Ik ga de komende tijd lekker naar Maastricht. Langs in de Molukse wijk, waar mijn broer en nichtje wonen. Ik ben echt een familiemens en na alles wat er is gebeurd, wil ik dicht bij mijn familie zijn."
